Gisteren ben ik met zus Annie naar het atelier gegaan om weer te gaan pottenbakken na vier maanden stilstand. Eerder probeerde ik dat in mijn eentje te doen maar ging dan na een kwartiertje geëmotioneerd weer naar huis. Pottenbakken deed ik altijd samen met Hettie. Maar vandaag had ik een doel: een urn maken voor een beetje as van Hettie dat ik wil bewaren. Het grootste deel van de as gaan we namelijk verstrooien vanaf de boot op weg naar Engeland en op de plaatsen in Engeland waar Hettie en ik steeds kwamen omdat zij zich daar zo thuis voelde.
Lezers zullen het gemerkt hebben dat ik weinig laat zien van mijn pottenbak-‘successen’ wat klopt, want er zijn nog niet zo veel afgewerkte producten. Op deze foto staan dingen die nog niet helemaal klaar zijn. Links bovenaan biscuit gebakken wacht op glazuren, daarnaast wat ik vorige week heb gedraaid en wat nog moeten drogen, hetzelfde geldt voor de plank eronder en op de tafel staan geglazuurd potjes maar die zijn nog niet afgebakken. Waarom ik niet even bak? Omdat ik nog geen volle oven heb, biscuit bakken gaat op 1000 graden, glazuur bakken op 1240 en nog niet droog spul kun je nog niet bakken, as simple as that!
De temperatuur in het atelier is winters, draaien met klei en water van 4 graden kost me wat doorzettingsvermogen…
Na wat bakjes, vaasjes en andere zaken te hebben gedraaid moet de boel worden afgewerkt. Dus bakken en glazuren. En dat valt niet mee. De eerste ‘batch’ ging helemaal de mist in en de daarop volgenden hadden allemaal wel wat: te dik geglazuurd, te dun, verkeerde kleurencombinatie, niet overal goed gepakt, noem maar op. Heul veul leermomentjes. Maar het blijft leuk want af en toe is er wel iets moois en daar kun je dan op teren tot de volgende mislukking, haha!
De pot met deksel is in een keer biscuit gebakken en geglazuurd, het zgn rauwglazuren. De druipers langs de randen van de andere werkstukken zijn minder leuk geworden. Deze Frankenstein-look doen we niet meer.
Afgelopen week had ik vriend Gerard op bezoek die wilde proberen of hij het draaien op de pottenbakkersschijf ook leuk zou vinden. Dus het kneden uitgelegd en voorgedaan en ook nog met Youtube een demo-filmpje laten zien omdat het spiraalkneden me niet zo goed afging. De Chinese meneer vertelde dat je de klei ongeveer 200 keer moet walken… Ik stopte meestal na zo’n 30 keer en had dus niet plastische klei en dat ging daarom heul vaak mis! Maar Gerard heeft lekker gewerkt en drie werkstukken gemaakt.
[edit 13-8-19] hier de door Gerard ook gedecoreerde werkstukken:
Toen ik een dag later ging draaien walkte ik de klei dus 200 keer. En jeeeez! De klei was zacht als was maar toch stevig. Om een lang verhaal kort te maken… in een uur tijd heb ik probleemloos zes bekers (foto, de donkere, nog vochtige) gedraaid, het lek is nu boven water 🙂
Een ander moeilijk ding vind ik het met engobe decoreren van de leerharde werkstukken. Gelukkig heeft Hettie nu een schaal gedecoreerd want met mijn ‘talent’ maak ik er een potje van, ik heb er totaal geen aanleg voor. Bijkomend voordeel is dat we nu samenwerken aan een product, supergezellig en een veel beter resultaat!
Op het gedecoreerde werk is een glazuurlaag gekomen. Deze laag bleek te dik, wat pas bleek na het bakken. Ook dacht ik dat de klei die ik gebruik wit zou afbakken. Niet dus, vuilwit van kleur 🙁 . Hierdoor is het resultaat minder dan verwacht. Ook bleek ik te weinig van de lilakleurige pigment in de engobe te hebben gedaan waardoor de kleur veel te licht is geworden. Omdat pigment nogal duur is, had ik maar vijf kleuren gekocht: blauw, geel, groen, lila en zwart. Jammergenoeg had ik geen rood maar dat heb ik op Goudse keramiekdagen alsnog (voor de halve prijs) gekocht, die kleur zal wat meer pit geven. Pottenbakken is dus niet alleen een stukkie klei draaien maar er komt echt veel meer bij kijken. Maar het is LEUK!
Het zal jullie niet boeien maar ik vind het echt spannend. Morgen gaat mijn oven voor de eerste maal open met eigen werk erin. Nou ja, niet helemaal zelf gemaakt eigenlijk want gisterenmiddag hebben Bridget en Beaudine mijn eerste werkstukken gedecoreerd.
De oven stond een uur geleden nog op 85° C dus nog 60° wachten… Spannend dus!
Beaudine koos voor de kleine vaas
De kleuren komen nog niet mooi uit maar pas na het bakken
Nee, je hoeft niet te fluisteren, het is de typenaam van mijn nieuwe pottenbakkersschijf, Shimpo Whisper. Aanvankelijk wilde ik de allersterkste draaischijf kopen maar werd aan het twijfelen gebracht door een recensie van José Appel van atelier Appelig. In de Beeldhouwwinkel werden mijn laatste twijfels weggenomen door de mevrouw achter de balie (Kristel Biesbroek?) die wist dat de Whisper absoluut zou voldoen. Dus, ja! Nu heb ik er een staan, ook mooi blauw en 45 kg zwaar, pfoe!
De andere schijf is verkocht aan een mevrouw in Ter Aar. Kleiner behuisd als zij is, is deze schijf heel handig, je zet hem zo tussen een paar kasten of in je aanrechtkastje of zo. Ik vind het fijn dat zij er blij mee is, hoewel ik maar heel kort eigenaar was geeft het een goed gevoel dat hij goed terecht komt 🙂
